Vought F4U Corsair เครื่องบินขับไล่แห่งนาวิกโยธินสหรัฐฯ

F4U เป็นเครื่องบินขับไล่ของนาวิกโยธินสหรัฐฯในสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่ออกแบบมาให้สามารถปฏิบัติการบนเรือบรรทุกเครื่องบินได้ สร้างโดย บริษัท Chance Vought ในปี 1940 และถูกนำมาใช้งานทั้งหมด 12,571 เครื่อง เริ่มบินครั้งแรกในวันที่ 29 พฤษภาคม 1940 และต่อมาถูกพัฒนาไปเป็น เครื่องบินรุ่น F2G "Super" Corsair

F4U ในสงครามเกาหลี

   F4U เริ่มเข้าสงครามหลักในสงครามโลกครั้งที่ 2 และต่อมาถูกใช้ในสงครามเกาหลี ภายหลัง F4U ผลิตได้ไม่ทันตามความต้องการ บริษัท Vought จึงให้บริษัท Goodyear และ Brewster เข้ามาร่วมสร้าง คอร์แซร์ (Corsair) ที่กู๊ดเยียร์สร้าง มีรหัสใหม่เป็น FG และที่ Brewster สร้างมีรหัสเป็น F3A
   

F4U ของนาวิกโยธินสหรัฐฯ

หลังจากการสร้างต้นแบบเครื่องบินคอร์แซร์ให้กองทัพเรือสหรัฐฯ แต่หลังจากนั้นคอร์แซร์ ถูกมอบให้นาวิกโยธินสหรัฐฯ เพราะเนื่องมาจากนักบินของกองทัพเรือสหรัฐฯ เคยดูหมิ่น F4U ว่าเป็น "hog" "hosenose" หรือ "Bent wing windowmaker" หลังจากนั้นกองทัพเรือยังใช้ Grumman F6F Hellcat ที่มีสมรรถนะไม่ดีเท่า F4U แต่ลงบนเรือได้ง่ายกว่า

   ในปี 1943 F4U ปฏิบัติงานออกจากฐานบนเกาะกัวดาลดะนัล และฐานบินอื่นๆ ในเกาะโซโลมอน และในต้นปี 1945 คอร์แซร์เข้าสงครามเต็มรูปแบบ "Mud Fighter" โจมตีด้วยระเบิดแรงสูง นาปล์ามและจรวดแรงสูง (HVAR) คอร์แซร์สามารถพิสูจน์ได้ว่ามีความสามารถรอบตัว สามารถทำได้ทุกอย่าง และมีผลงานเด่นชัดในการเข้าร่วมการรบที่เกาะพาเลา อิโวจิม่าและโอกินาวา

รายละเอียด
ลูกเรือ                               1 นาย
ยาว                                   10.1 m
สูง                                     4.50 m
กางปีก                              12.5 m
นำ้หนักตัวเปล่า                4,174 kg
นำ้หนักเมื่อบรรทุกเต็มที่   6,653 kg
เครื่องยนต์                        One Pratt & Whitney R-2800-18w Radial 2,400 hp
ความเร็วสูงสุด                  718 km/h
เพดานบินสูงสุด               12,647 m (41,500 ft)

อ้างอิง
นิตยสาร Tango 229/2555